Een van mijn lievelingsgedichten en zo passend bij mijn blog van gisteren.

In het midden van het lichaam staat het leven stil:
daar beweegt niets, misschien een grashalm,
een weinig muziek, een paar wolken.
Daar woont ook de kleine god van het geduld.
Hij knielt en kijkt over de aarde;
hij zit met gevouwen benen
en volgt een paar vogels die verdwijnen in de verte.
Hij zegt niets wat de mensen kan schaden
of de vogels. Alles is eender,
denkt hij, voor zover hij denkt.

Van Hans Andreus.