Afgelopen vrijdag gaf ik een lezing over troost in het Trefpuntcafé van Protestantse gemeente in Bennebroek. Ik was uitgenodigd door mijn voormalige stagebegeleidster toen ik de opleiding Geestelijke Begeleiding volgde. En natuurlijk zei ik ja. Want ik had een waardevolle stage gelopen op de gesloten behandelafdeling van de GGZ en veel geleerd.

We spraken deze avond over hoe verlies je op verschillende lagen kan raken en welke verlangen naar troost daaruit voortvloeit. Ik vertelde en de aanwezigen gingen met elkaar in gesprek naar aanleiding van vragen van mij. En toen gebeurde er allemaal kleine wondertjes. Verhalen werden herkend zoals de naam van mijn overleden dierbare wordt nog maar zo weinig genoemd. Vergeten verlangens zagen opnieuw het licht. Een van de aanwezige vertelde dat ze het zo miste om voor iemand nummer 1 te zijn.  Tja,  hoe draag je dat? Kan je dat zachtjes aanvaarden als een gemis dat er nu niet meer is maar waar je zoete herinneringen aan hebt? Kan je dat gemis er laten zijn zonder daar paniekerig van te worden? Haar ontboezeming ontroerde me. En riep een herinnering aan lang geleden op.

Mijn relatie was uit en ik miste het om voor iemand nummer een te zijn. En ik voedde mijn angst met wat als het dadelijk oorlog wordt en ik moet vluchten. Wie denkt er dan aan mij of word ik vergeten? En ik vertelde dit aan mijn collega die onmiddellijk reageerde met “dan kom ik je ophalen”. Dit antwoord kalmeerde mij toen. En met terugwerkende kracht ben ik haar dankbaar.

Even terug naar de lezing en de ontboezeming. Ik vroeg wat haar hielp. En ze vertelde over de gemeenschapszin die ze ervaart in de kerk en hoe leden elkaar met kleine attenties en gebaren laten weten: ik zie en hoor je. Misschien is dat ook wel de essentie van vriendschap én onderdeel zijn van een gemeenschap. Dat je wordt gezien en gehoord wanneer jij met je diepste gemis en verlangen tevoorschijn komt. Dat biedt troost.