Ik belde naar de klantenservice van de Rabobank voor het opzeggen,  in gedeeltes,  van de verzekering van het huis van mijn overleden zus. Het huis is verkocht, de inboedel is eruit en straks  vindt de overdracht plaats van het huis aan de nieuwe eigenaar.

Nu is er de mogelijkheid om dit allemaal online te regelen via mijn eigen account. Maar het opzeggen met een tijdspad is redelijk ingewikkeld dus ik bel. Want je weet maar nooit.

Wanneer ik bel en uitleg dat het wel om mijn verzekering gaat maar niet om mijn huis word ik doorverbonden met de nabestaandendesk waar ik echt aller vriendelijkst geholpen wordt. “Ja, het zijn verschillende stappen die u moet doorlopen maar wij gaan het voor u regelen”.

Ik schiet er van vol en de tranen rollen over mijn wangen.  Misschien om de onverwachtse vriendelijkheid tijdens de moeizame afhandeling van de nalatenschap? Of is het gewoon weer het gevoel van ontsteltenis dat haar leven zo plots is opgehouden en dat dit mij ook kan gebeuren. Of dat allerlei acties er nu voor zorgen dat de aanwezigheid van haar in de fysieke wereld steeds minder wordt en ze steeds meer dood is?

Wat veroorzaakt rouw toch onvoorspelbare emoties!

Uus Knops heeft in haar boek Casper dat zo mooi verwoord:

Rouw is ruw, althans zo begint het. Het schuurt, verwondt, wringt tegen. Tot de wrijving en de schuring geleidelijk voor wat slijtage zorgen en de rouw uiteindelijk in zachte berusting kan overgaan, naast de blijvende oneffenheden die bij onoplettendheid plots voor een stekende pijn kunnen zorgen.