Uit onmacht liep ik te schreeuwen in mijn relatie. Ik wist niet hoe ik zonder mijn stem te verheffen me staande kon houden in de relatie. En ik was bang. Bang om de relatie te verliezen. Dat was dan ook mijn start vraag, wil je helpen want ik wil niet meer schreeuwen maar ik weet niet hoe ik het anders kan doen.

Ik vond het een pittig proces met veel verwarrende over elkaar tuimelende gedachten en dito emoties. Met veel helderheid en concrete vragen van Frances die nooit veroordelend waren kwam er langzaamaan weer wat orde in mijn gedachten en rust in mijn emoties. We hebben concreet gewerkt aan de hand van een vragenlijst en mijn biografie.

De rouw over onvervulde behoeftes versus de behoeftes vandaag de dag kwamen aan de orde. De reële en irreële. De harde realiteit: iets zoeken, willen halen waar je het niet kunt vinden werd me duidelijk.

Ik wilde iets binnen mijn relatie wat niet reëel was om daar te vragen. Maar ik zou mezelf te veel uitvlakken als ik zou blijven. Uit ervaring wist ik ook dat dit heel ongezond voor mij is. Trouw zijn aan mijzelf en meebewegen in en met mijn omgeving is wat ik te doen heb.

Het hele proces heb ik afgesloten met een trouwceremonie met mezelf.

Bij dit pittige proces heb ik veel aan Frances gehad, was ze belangrijk. Woorden die bij me naar boven komen zijn: kundig, ervaren, concreet, niet oordelend, confronterend met liefdevolle aanwezigheid.