Recentelijk had ik een eerste afspraak met een man. Uit de vooraf ingevulde vragenlijst begreep ik dat hij veel problemen had op zijn werk. En zijn vrouw, die mijn werk kende, had hem op mij geattendeerd.

Bij zo’n eerste kennismaking klopt mijn hart vol verwachting. Wie gaat er binnen komen? Hebben we een klik? Waar gaat de worsteling over? Met welke uitdaging wordt iemand geconfronteerd. Luister ik oordeelloos naar het verhaal? Welke beweging is gestagneerd? Welke hulpbronnen zijn in iemand zijn leven aanwezig? En wat is het onderliggende thema bij de vraag?

Deze man was op zijn werk zijn veiligheid kwijt geraakt. En dat is een indringend verlieservaring!  Wat was er gebeurd? Er was een bijeenkomst belegd over hem zonder hem daarbij te betrekken. Dat had natuurlijk een context netzo als een compliment een context heeft. Het bleek dat hij zich al geruime tijd onveilig voelde en dat dit de befaamde druppel was die de emmer van frustratie deed overlopen. Hij had geen puf meer om zich er tegen te verweren of beter gezegd : hij kon zich er niet meer toe zetten om te doen alsof er niets aan de hand was. Hij voelde zich als een muis temidden van leeuwen. Het lukte hem steeds minder om de leeuwen van zijn lijf te houden. Door het beeld werd hij zich bewust hoe angstig hij was. En dat hij zich gaandeweg steeds machtelozer was gaan voelen.

Wat een prachtig en machtig beeld is dit. Leeuwen in een kooi. En waar is de dompteur? Die had de kooi al geruime tijd verlaten. Het gaf genoeg gesprekstof voor een aantal gesprekken waarbij we steeds weer beelden gebruikten om te reflecteren en te inspireren. 

Uiteindelijk heeft hij zijn kwetsbaarheid gedeeld. En daarmee legde hij de rol van muis af. En vlak daarna wist hij ook zeker dat hij weg wilde. Niet omdat hij slachtoffer voelde maar omdat hij zichzelf een ander werkklimaat gunde.

En die leeuwen? Waarschijnlijk vechten ze elkaar de kooi uit.