Ik ken je nog van heel lang geleden. Toen je opgenomen was op de behandelafdeling waar ik toen werkte. In al die jaren daarna stuurde je me heel af en toe een kaartje. En dan weer een brief met hoe het met je ging. Je bent verhuisd vanuit het Westen naar het Zuiden. Je voelde je hier niet thuis en hoopte daar wel een thuis te vinden. En dat thuis heb je inderdaad gemaakt daar. Vrienden, werk en af en toe een liefde.

Je belt mij en ik ben verrast om je stem te horen én onmiddellijk je naam te weten.  Je vertelt me ernstig ziek te zijn en dat je afscheid aan het nemen bent. Daarvoor heb je begeleiding gezocht. Een van de vragen in de begeleiding was “wie zijn in jouw leven belangrijk geweest, wie heeft je geholpen op koers te blijven of juist de koers te verleggen”.  Ik ben een van die mensen. Al die jaren blijk ik met je mee gereisd te zijn, op de achtergrond aanwezig.

Ik ben geraakt dat je mij belt, dat je einde nadert en dat ik zo van belang voor je ben geweest. En ik weet nog een aantal moment dat we met elkaar streden over regels en dat we ook in een deuk lagen. Wat vond ik jou altijd een dappere vrouw en dat ben je nog steeds door hoe je nu afscheid neemt.

Na ons telefoongesprek is het een tijd stil in mij. Wat mooi om te vertellen dat iemand belangrijk voor je is. Wat een geschenk dat is heb ik nu heel intens ondervonden.

Voor mijzelf neem ik de vraag mee: wie zijn voor mij van groot belang geweest in en voor de loop van mijn leven?