Hoe zie jij de toekomst
Waar haal jij de moed vandaan om verder te gaan
Ik wil mij zo graag weer verbonden voelen
 
Dit waren verwachtingen waarmee deelnemers startten aan de Troostwandeling op 16 september. Om zich aan te melden hadden de meeste een drempel te nemen wat lukte met de steun van een dochter of vriendin. “Doe het toch, misschien heb je er wat aan”.
 
We boften met het  weer. Het was een stralende dag en lopen in Elswout geeft je het gevoel een bofkont te zijn. Althans zo voelde het voor mij. Met natuurlijk ook bij mij een lichte spanning. Wie ga ik ontmoeten? Welke vragen spelen?
We spraken in tweetallen aan de hand van gekozen vragen met elkaar. Dat hielp om het gesprek op gang te brengen en tegelijkertijd focus te houden.  We stonden ook stil bij de ravage in het bos door de storm aangericht. Het paste zo bij het verliesproces – het gevoel dat er van alles gebroken of verwoest is. En dat jij je soms niet kan voorstellen dat er nog een nieuwe toekomst is. Maar als we keken naar het bos wisten we zeker dat daar volgend jaar nieuwe struiken groeien op de ravage van nu. En dat die groei en bloei ook in ons leven weer gaat plaatsvinden.
Het heerlijke weer maakte het mogelijk om ook een liggende visualisatie te doen vlakbij de fazanterie. Volgens mij het mooiste plekje in Elswout. 
We sloten af met een gezamenlijke lunch. En de uitwisseling ging door bijvoorbeeld over hoe doe jij dat met eten? Of ik houd van wandelen maar niet alleen. 
Ik kijk terug met een voldaan gevoel omdat er onderlinge verbinding plaatsvond. De volgende Troostwandeling is 20 januari 2024. Maar eerst is er nog Wandelen met zin(tuigen) op 14 oktober.