Een aantal jaren geleden overleed mijn zus aan Alzheimer. Het was een langdurig en schrijnend rouwproces. Sinds kort weet ik dat een andere zus en een broer dezelfde prognose hebben. Naast het verdriet om nog een broer en zus op die manier verliezen, besef ik dat ik met dit nieuws ook mijn onbevangenheid ten opzichte van de dood ben verloren. Ja natuurlijk ga ook ik dood, maar dat voelt nu anders. Als deze ziekte 3 van de 7 kinderen treft, kan het mij ook overkomen. Ik heb hulp gezocht bij Frances omdat zij mij al eerder heeft begeleid in verliessituaties. Want hoe moet ik omgaan met het verlies van die onbevangenheid. En hoe geef ik het grote verdriet om de broer met wie ik me sinds een paar jaar pas echt verbonden voel en die ik nu weer kwijt raak, een plek.

Frances heeft mij bevestigd in mijn idee dat het goed voor me is om voorbereidingen te treffen voor het geval Alzheimer mij ook overkomt. En dat het mogelijk is dat ik het niet krijg.
Tijdens het praten en het voelen van het grote verdriet om mijn broer, kwam de plotselinge dood van mijn vader, 30 jaar geleden, naar boven. Door te praten over mijn broer besefte ik ineens dat de situatie zich herhaalde: de band met mijn vader besefte ik pas vlak voor zijn dood. Ik kon het hem niet meer laten weten. Mijn broer heb ik wel kunnen vertellen over de band die ik met hem voel en mijn verdriet om hem kwijt te raken. Het verdriet is er nog wel, maar door het te onderzoeken en te begrijpen is het lichter geworden en is er meer innerlijke rust.