Wat doe jij nu precies vroeg een oud-collega aan mij toen we samen koffie dronken op uitnodiging van haar. Deze vraag kwam toen ze mij had verteld over het naderende verlies van haar dochtertje. Na jaren van angst en hoop wat de weegschaal doorgeslagen. Er was geen hoop meer, de strijd was gestaakt. De tranen stonden in mijn ogen toen ze mij dit vertelde. Ik had haar verheugen in de zwangerschap meegemaakt. Ik mocht toen zelfs af en toe mijn hand op haar buik leggen om te voelen hoe het leven daar voelde. De foto’s in de app toen haar dochtertje was geboren, die blijde gezichten die zich zo verheugde op de toekomst. En regelmatig verschenen daarna zorgelijke berichten. Er was iets aan de hand. En steeds vaker kwamen er berichten waarin zorg en hoop met elkaar streden.

En nu dit. De vraag wat het werk is dat ik doe kwam dus niet uit de lucht vallen. En toch is het altijd lastig om het op zo’n moment te verwoorden.

Wat ik doe is aanwezig zijn wanneer er breuklijnen optreden in de levensloop die langdurig ontregelend kunnen werken. En vanuit die breuk gaan we op zoek naar nieuwe verbindingen. Zowel in jouw zelf als in de wereld. Want zoals jij was en zoals de wereld was komt niet weer na een ingrijpend verlies. Je bent namelijk door het verlies veranderd. En ik spreek uit persoonlijke en beroepsmatige ervaring dat dit soms een hele klus kan zijn om afscheid te nemen, te rouwen en verder te gaan. En dan kan ik er voor je zijn als iemand die aanwezig bij jou blijft ongeacht wat er allemaal in en om jou heen gebeurt. Die je hoop geeft, je bemoedigend  toespreekt en je ook uitdaagt om nieuwe wegen in te slaan.

Weet dat je welkom bent!