Ik voel mij gespannen wanneer ik in de auto stap. Vanavond sta ik voor het eerst weer voor publiek sinds Corona. Ik ga een interactieve lezing geven over troost op uitnodiging van de Ontmoetingskerk in Haarlem.

De afgelopen dagen kwam er een herinnering terug van pakweg 40 jaar geleden. Ik ging voor het eerst een workshop geven in Zero. Toendertijd een new-age centrum in Haarlem. En weet nog dat ik daarvoor slapeloze nachten had naar aanleiding van een droom. Een flard van die droom kan ik mij nog herinneren. Deelnemers vonden het onzin wat ik vertelde en gooiden het meubilair uit het raam. Kortom er was toen veel angst in mij.

Ook al ben ik nu niet meer angstig voor een lezing toch vind ik het wel spannend. En ik ken heel goed dat ik die spanning dan uitvergroot. Dan laat ik al die apen op mijn schouder de meest vervelende dingen zeggen. Inmiddels heb ik zoveel ervaring met deze apen dat ik ze wel hoor en ook echt kan zien dat deze apen bij mij aan het verkeerde adres zijn. En ik ze weg stuur naar waar ze horen.

Nu gebruik ik de spanning als teken van noodzaak om ruimte te maken in mijn agenda. Ruimte om in alle rust de lezing op te bouwen. Steeds weer kwam er een inval langs die ik gebruikte als bouwsteen voor mijn interactieve lezing. Wat een plezier had ik er in om zo de lezing op te bouwen.

En inmiddels weet ik ook dat vlak voor de lezing de zenuwen door mijn lijf razen én dat die weg zijn na de eerste tien gesproken woorden. Dan ben ik in mijn element en vertel ik graag over wat zo mijn hart heeft namelijk: hoe herstel je van verlies.

Dus wil je een interactieve lezing organiseren over troost of een ander onderwerp? Met alle plezier kom ik vertellen.