Een ingrijpend, onverwachts verlies gaat vaak  gepaard met vragen naar het waarom? Waarom ik. Waarom nu. Waarom overkomt mij dit. Het zijn vragen die gaan over het mysterie van het leven. Over wat dit verlies voor ons betekent. En ons eigen unieke antwoord op de ontstane situatie. Laten we ons hoofd hangen. Worden we zuur. Sluiten we ons hart. Of richten we ons op en zijn dankbaar voor wat was. En aanvaarden we de uitdaging?

Ik heb er een gedicht bij van Manu Keirse.

Als de golven van de zee
Soms overvalt mij dat waarom
het valt als een strik om mij heen.
Ik kom er niet uit
het waarom verstikt me haast, 
sluit mij af
trekt me naar beneden, 
maakt me razend.
Niemand
die het waarom kan geven.
Geen mens..
geen God.
En daarom sluit ik me verder af.

In mijn waarom ben ik alleen.
Langzaamaan drijft de bui over.
Het waarom verliest
zijn greep over mij.
Een daarom is er niet 
gekomen, maar wel

“hoe nu verder?’
‘wie ben ik nu?’
“hoe ga ik nu door?”
Mijn waarom verandert
in een waartoe
Stap voor stap