Dit is een zin uit het gedicht ‘Dromen dromen’ van Judith Herzberg. Al jaren een van mijn favoriete dichters.
Ja, de doden weten niet hoe ze ontbreken. Altijd in aanloop naar de Troosttafel vraag ik mijzelf af: welk verlies staat er voor mij nu op de voorgrond? Want herinneren, gevoelens die zich op eens aandienen kennen geen logica. Opeens kan een verlies van lang geleden weer actueel zijn. In mijn geval was dat ik een vrouw met een Friese Stabij zag lopen en dacht “verrek dat lijkt L. wel”. Dezelfde soort kleding, dezelfde houding. En natuurlijk wist ik dat ze al jaren dood is én toch keek ik even om toen ik haar voorbij fietste. Alsof er iets in mij dacht ‘je weet maar nooit’. Maar ze was het echt niet! Er kwamen beelden op: haar meditatiezolder boven in de boerderij, schilderen in het bijhuis, zitten in de achtertuin met uitzicht op de polder. Wat een bijzondere en bij tijd en wijle lastige vriendin was het toch. En wat ben ik dankbaar dat ze zolang een vriendin van mij was. Ze heeft mijn leven verrijkt.

Vanavond is er Troosttafel. De gasten zijn gevarieerd in leeftijd en de actuele verliezen zijn divers. En ook vanavond zullen er weer bijzondere, inspirerende ontmoetingen plaatsvinden. Dat weet ik uit ervaring.
En ik start met het voorlezen van het gedicht ‘Dromen, dromen’. Ik verheug mij.