Soms overvalt het moment mij dat een klant zegt “dit is de laatste keer”. Dan haal ik even diep adem want het is alsof er dan abrupt een verbinding wordt doorbroken. Soms kondigen mensen het via de mail aan voor onze volgende afspraak. Dat vind ik prettig omdat er dan ook voor mij de mogelijkheid is stil te staan bij het afscheid. Wat ik iemand toe wens, er tijd is samen de opbrengst van onze ontmoetingen te benoemen en te bekrachtigen. En stil te staan bij eventuele haakjes. En nog fijner is wanneer “het is genoeg zich ontvouwt tijdens het gesprek”. Soms initieer ik het afscheid ook “ik heb er alle vertrouwen in dat je alleen verder kunt”.

“Dit is de laatste keer” sprak hij bij de voordeur. En ik was verrast en eigenlijk nog meer overrompeld. “Hoe dat zo? Ja, ik ben nu een jaar bij je”. En dat was ook zo, met een regelmaat van gemiddeld 1x per maand. De aanleiding was een pittige crisis met overlijden, problemen op het werk en dreigende huisvestingsproblemen. Inderdaad had zich het een en ander opgelost in het hier en nu. Maar was de veerkracht toegenomen, had hij voldoende bewustzijn en handelingsbekwaamheid om nieuwe heftige gebeurtenissen het hoofd en hart te bieden? En toen ik weer op adem was gekomen – ervaarde ik een nederigheid.  Nee, ik kan niets voorspellen, ik weet niet wat het beste is. Het leven zit vol verrassingen. Wat ik wel zeker wist was dat hij altijd welkom was.

Twee weken na ons laatste contact ontving ik een kaart met een groen landschap. Met daarop de woorden : ik heb bij jou geleerd om mijn zintuigen te openen in de natuur om zo rust te ervaren. Wat ontroerend én toen wist ik dat het goed was.