Het is een drukke zaterdag, miezerig weer en het is al donker buiten als plots het bericht verschijnt in mijn telefoon:  Mee-maak café in de bibliotheek. Oh ja, dat vond ik zo goed initiatief?  Gaan we nog? Ja we gaan nog.
Op de fiets richting het centrum van Haarlem waar in een mooi pand de bibliotheek huist. Vanavond is daar het Mee-maak café. Een avond waarin Haarlemmers en nieuwkomers uit de stad samen komen om verhalen, poëzie en muziek te schrijven, te delen en te beleven.
Ik val met mijn neus in de boter. Er begint een workshop verhalen schrijven. Aan mijn tafel zitten vrouwen uit Iran, Afghanistan, Syrië. Ik krijg al rillingen wanneer ik mij voorstel welke weg zij zowel letterlijk als figuurlijk hebben afgelegd.
We krijgen wat inleidende vragen als warming-up voor het thema Thuis. Daar gaan we straks een klein verhaal over schrijven en als je wilt lees je jouw verhaal ook voor. Het zijn intense, kleurrijke verhalen die zijn ontstaan met zoveel sfeerbeelden. En ik ben geroerd wat de antwoorden zijn aan het eind van de workshop op de vraag: hoe was deze workshop voor jou. De woorden liefde en hoop worden een aantal keren genoemd.
En opnieuw ervaar ik mij hoe helend het is om je verhaal te vertellen terwijl daar aandachtig naar wordt geluisterd. Met een open hart en met de mogelijkheid van herkenning. En ja, daarom organiseer ik troosttafels en troostwandelingen. Om die ontmoeting mogelijk te maken. Kom jij ook naar een troostwandeling of troosttafel?