Ik weet niet of dit het ergste is wat je kan overkomen maar het verliezen van je kind geeft een diepe wond. Wanneer je kind ook nog door bijvoorbeeld een ongeluk om het leven is gekomen ontstaat er vaak een grote woede. Die als het ware een soort schild vormt rondom de wond van het verlies. Eerst de woede en dan het verdriet. Zo werkt het vaak.

Er circuleren mooie verhalen over ouder(s) die nadat hun kind door een ongeluk of misdaad  om het leven is gekomen, de dader bezoeken en hem/haar vergeven. Of  tot een missie komen die levensvervullend en zingevend is.

Maar daarvoor ga je een lange weg. Een weg die je als ouder allebei gaat. En ook al is het beginpunt hetzelfde , de wegen zullen elkaar kruisen, soms in elkaar overlopen en soms parallel lopen. Het is gemakkelijk om elkaar kwijt te raken, elkaars verdriet niet te zien en misverstanden kunnen zich ophopen tot een berg waar niet over heen te komen is. Hoe houd je verbinding met elkaar wanneer de wijze  en tempo van rouwen verschillend is? Dat kan alleen wanneer je samen de intentie uitspreekt dat de partnerrelatie het allerbelangrijkst is. Want wij is altijd sterker dan ik.  

Ik zag de animatie film  “If anything happens I love you “. Een korte film over rouwende ouders en was zeer ontroerd. Een film die gaat over rouwen, elkaar kwijt raken en elkaar weer vinden. Als je Netflix hebt kan je hem hier zien.