Vanuit  mijn opleiding Secure Base Coachen heb ik nog steeds een intervisiegroep. We komen online bij elkaar zo rondom de 6 weken. Dat is praktisch want we wonen nogal een eind uit de buurt. Deze week troffen we elkaar live en dat is  fijn. Elkaar live zien geeft toch weer een ander beeld. Rimpeltjes die zijn ontstaan, vetrolletjes die erbij gekomen zijn en nu konden we de buik bewonderen waar over 5 weken een meisje uit wordt geboren.

De afspraak was dat we allemaal een oefening zouden voorbereiden en ik deed – haast vanzelfsprekend – een oefening op papier.

Eerst een “krasoefening” om te ervaren wat de verschillende bewegingen voor effect hebben op je ademhaling en je lijf. En wat je voorkeursbeweging is en waar je uit je comfortzone komt. Een oefening zonder woorden maar die helpt om de verbinding te maken tussen je rechter en linkerhersenhelft. Wat leuk was dat we bij het ritmisch tikken op het papier in een zelfde ritme terecht kwamen. Ik had dit nog nooit zo meegemaakt. Voor mij had het de betekenis dat we verlangden naar verbinding met elkaar.

Dat de rechter en linkerhelft met elkaar in balans zijn is nodig om te kunnen leren en nieuwe verbindingen te maken in je hoofd. (daarover later meer). Daarna gingen we een drieluik maken van toen – nu – en de toekomst. Deze oefening was een schot in de roos omdat ieder van ons het gevoel had aan de vooravond te staan van een verandering. We ontdekten nieuwe perspectieven, verschuiving van domeinen in ons leven, verlangens die gehoord wilden worden.

Naast dat het heerlijk was om deze oefening te begeleiden en te doen heb ik weer aan de lijve ervaren dat beeldend werk zo rijk is. Het brengt je naar een “ ruimte” waarin je andere zintuigen activeert. En het is echt zo “eerst het beeld en dan het woord”. Wat heb ik genoten van deze intervisiebijeenkomst.

Wil jij ook ontdekken met je handen, individueel of misschien met jouw intervisiegroep, bel mij dan voor een afspraak.