“Pling” zegt mijn computer. Daar komt een mail binnen met als onderwerp: compost bestellen. Er ontsnapt een zucht “het gaat weer beginnen”. Dat betekent dat mijn agenda voller wordt en daar zit ik niet op te wachten. Want ondanks dat ik sinds kort 3 dagen werk ontbreekt het regelmatig aan lummeltijd. Tijdens het ontbijt vroeg ik mij hardop af “zal ik de tuin nog wel aanhouden?”. Mijn man keek mij onderzoekend aan en ik meende een wolkje boven zijn hoofd te zien waarin stond: zegt ze elk jaar.
Zal ik mijn moestuin nog wel aanhouden? De moestuin die ik ‘Mijn Landgoed” noem. Niet vanwege de enorme oppervlakte of biodiversiteit maar omdat het zo’n rijkdom is om op een plek te zijn temidden van de natuur. Waar ik de vogeltjes hoor en frisse lucht opsnuif. Waar ik in het voorjaar, in een dikke fleece, een slaapje doe in de zon. Waar mijn hart zich ontspant en opent.
Ja, de moestuin is zeker een lust voor mij én ook een last. Een moestuin is namelijk nooit klaar waardoor ik er haast alle tijd werkend doorbreng en er weinig lummel.
Voordat ik een besluit neem over het wel of niet opgeven van Mijn Landgoed fiets ik er naar toe. En zodra ik het hek open doe voel ik weer hoe dierbaar deze plek voor mij is. Ik voel hoe mijn lijf zich ontspant door het ervaren van de groene ruimte. En ik weet zeker: hier moet ik zijn én wil ik zijn.
Maar die last die is er ook. Hoe ga ik zorgen dat die minder wordt? Ik deel mijn agenda anders in door eerst plek maken voor die zaken waar mijn hart van open gaat. Maar vooral wil ik leren om te leven met de seizoenen in een dag. Ook een dag kent het seizoen van groeien en bloeien. En dan weer oogsten en de rustperiode ingaan. De eerste twee seizoenen ken ik heel goed en ik verheug me op het ontdekken van het oogst- en rustseizoen in een dag. Bij dit vooruitzicht ontspannen mijn schouders zich. Ik heb er zin in. Dus echt – die tuin doe ik niet weg.