Na in het huis van mijn overleden zus te zijn geweest, om daar opruim werkzaamheden te doen, stond ik op het perron te wachten op de trein naar huis.
Het was druilerig weer. En het leek alsof iedereen sacherijnig keek behalve een jongen naast mij die riep “schiet op, dadelijk haal je de trein niet’. Ik keek hem vragend aan en dat was een uitnodiging voor hem om zijn uitroep toe te lichten. Hij ging naar een feest en wilde alvast drinken in de trein. Dat was ook voor hem de belangrijkste reden de trein te nemen. Zodat hij tijdens het feest kon drinken zonder zich zorgen te maken over zijn terugreis. En ja, daar kwam zijn vriendin al met de flesjes bier in haar hand. Ze had een grote grijns op haar gezicht. Bij het afrekenen van de drank was er gevraagd naar haar identiteitsbewijs terwijl ze al 28 jaren telde. Daar was ze blij mee. En hij blijkbaar ook want hij lachte er uitbundig om.
Zijn jolige stemming was wel erg in contrast met mijn stemming. Ik had rugpijn en voelde mij… .Ja hoe voelde ik mij eigenlijk? Ik had er niet één woord voor. Het was alsof ik met een zware beklimming bezig was geweest. Eentje waarvan je je benen gaat voelen, je rug beurs voelt van de rugzak en je niet meer goed op adem komt.
Deze keer was het aanwezig zijn in het huis van mijn zus mij zwaar gevallen. Wat was het verschil met de andere keren dat ik daar was? Toen was ik ook moe thuis gekomen maar nu? Nu was er meer verdriet geweest en kwamen herinneringen voorbij aan ons ouderlijk huis. Hoe we strijdend het ouderlijk huis hadden verlaten. Hoe ieder zich bevond op een eigen eiland waar tussen weinig uitwisseling was. Hoe eenzaam en verdrietig we ons hadden gevoeld.
En ik realiseerde mij, hoe naar de pijn in mijn rug ook was én hoe verdrietig ik mij ook voelde, ik blij was dit nu te voelen. Door dit te voelen begreep ik de rugpijn waar ik nu al een paar weken last van had. Dus ja, de massages en mijn zelf ontworpen oefeningen hadden geholpen om de rugpijn te doorvoelen. Ze hadden mij (nog) niet van mijn rugpijn afgeholpen maar ik had nu gevoeld tegen welke kwetsbaarheid mijn rug mij wilde ‘beschermen’. Toen maar nu opnieuw. Een kwetsbaarheid die onlosmakelijk verbonden is met relaties, verlies, afscheidnemen en rouw. Een kwetsbaarheid die het waard is om te voelen en die zorgt voor verbinding met mijzelf.
Wil jij ook doorvoelen wat de spanningen in jouw lijf te vertellen hebben? Wil je onderzoeken hoe je van spanning naar ontspanning kan komen? Wil je oefeningen voor thuis ontvangen? Schrijf je dan in voor de training Mijn lichaam rouwt mee.