Tijdens de blogcursus die ik volgde bij Miloe van Beek was een van de opdrachten: schrijf een brief. Dit is het resultaat.
Beste A,
Wie is Frances ? Is dat wat jij je afvraagt wanneer je naar de afzender kijkt? En leg je dan de brief terzijde of tast je in je geheugen?
Ik geef je wat aanwijzingen. We hebben elkaar voor de eerste keer 46 jaar geleden ontmoet waar jij je huiskamer had verbouwd tot werkruimte. Ik kwam daar voor een intakegesprek en had geen flauw idee wat mij te wachten stond. Dat dit de start zou zijn van een behandeltraject van ruim drie jaar had ik niet kunnen bevroeden. Jij wel bleek later. Heel verstandig dat je dit voor je hield, anders had ik onmiddellijk het hazenpad gekozen. Zo lang, zo intens.
Bij jou maakte ik kennis met veel verschillende therapievormen. Een daarvan was bio-energetica. Voor mij was dat een verblijven in de hel of drijven op warme, zachte golven. In eerste instantie deed het mij niet goed. Van alles in mij activeren terwijl het pantser nog niet los om mij heen zat was niet echt een goed idee! De spanning steeg, ik implodeerde en mijn depressie was een feit. Wat was het donker in en om mij heen. Jij zorgde samen met andere deelnemers en therapeuten voor een inbedding. Waar iedereen zeker wist dat dit voorbij zou gaan behalve ik. Jij en de anderen waren mijn reddingslijnen waar ik mij aan vasthield. En dat zorgde dat ik niet verder afdreef. Ik leerde om mijzelf met behulp van de reddingslijnen weer op het droge te brengen, waar ik grond onder mijn voeten voelde en mij kon baden in het licht.
Dit proces heeft een grote invloed op mij gehad. Het is dus geen toeval dat mijn roeping begint met “ik ben een lichtzoeker en help wegen te vinden naar levensgeluk”. Ik kan inmiddels wel zeggen dat ik er ervaren in ben. Ik heb er baat bij in mijn eigen leven maar ook in het begeleidingswerk dat ik doe.
Nu 46 jaren verder realiseer ik mij terugwerkende kracht hoe waardevol maar ook onconventioneel het therapiepakket was dat jij aanbood. Lichaamswerk en creatieve therapie zijn inmiddels bouwstenen van het werk dat ik zelf verricht.
Voor die reddingslijnen is inmiddels een andere term: secure base, maar ‘reddingslijn’ spreekt meer tot mijn verbeelding. Niet omdat ik binnengehaald wil worden, wel om te voorkomen dat een mens verder afdrijft. Het vastzitten aan een reddingslijn is behulpzaam om te leren zwemmen terwijl anderen je op een afstand vasthouden en aanmoedigen om te gaan zwemmen.
Misschien is het de leeftijd dat ik zo aan het terugkijken ben en me afvraag hoe het allemaal is gegaan. Wie mijn rotsen in de branding waren, wanneer de grond onder mijn voeten verdween? Ik zie gezichten voorbij trekken en ben ontroerd. Wat fijn dat ze er waren. Wat fijn dat jij er was. Bedankt.
Groet,
Frances