Recentelijk sprak ik een man die onverwachts zijn vrouw had verloren. Ze was aan het sporten en dood neer gevallen. De man was gebeld door de sportschool en had zo het overlijden vernomen.

Nu – 4 maanden verder -komt hij bij mij. Eigenlijk vooral omdat zijn omgeving zegt: wordt het niet eens tijd om verder te gaan met je leven. En hij merkt dat hij dat niet kan.

In mijn blog van 27 maart laat ik Manu Keirse aan het woord over rouwarbeid en de rouwtaken. De eerste rouwtaak is: het onder ogen zien van de werkelijkheid van het verlies

En hoe doe je dat dan? Zeker wanneer er sprake is van een onverwachts verlies is dat een hele klus.  Dat doe je door te vertellen, proberen te reconstrueren wat er aan het verlies vooraf ging. Heb je iets over het hoofd gezien? Had je het kunnen voorkomen? Steeds weer opnieuw. Het is een poging om het hoofd, hart en lijf bij elkaar te brengen. Enerzijds houd je degene die je hebt verloren dicht bij je door de herhaling en tegelijkertijd ben je bezig om het verlies tot je door te laten dringen. Én om zelf een antwoord te vinden op de onvoorspelbaarheid van het leven.

Ik kon luisteren naar deze nieuwe cliënt met deze wetenschap in mijn achterhoofd. En samen zoeken naar een nieuwe levensvisie waardoor deze gebeurtenis ingebed wordt in het levensverhaal.