Het is zo’n week dat je alles op jezelf betrekt. Je ontvangt geen waardering van je baas, je man snauwt je af, de kinderen willen absoluut geen schoolwerk maken. En dan bel jij je beste vriendin en die geeft niet thuis. Het zinnetje “ik doe er niet toe” zoemt als een lastige vlieg rondom je hoofd.

Je loopt naar de kast en je haalt de bonbons tevoorschijn waar je al 2 weken vanaf bent gebleven. Maar nu niet dus. Je zit aan de eettafel en je doet je tegoed aan de bonbons. Al kauwend weet jij wat dit betekent: aankomen, moe worden (en  dat was je al) én dat je hier eigenlijk niets mee opschiet.

Je haalt diep adem en de tranen schieten je in de ogen. Weg wil je bij het gevoel dat het zinnetje “ik doe er niet toe” bij jou oproept. Dit zinnetje heb je als kind vaak gedacht wanneer er thuis niet naar je geluisterd werd. Of wanneer er over jouw hoofd heen ruzie werd gemaakt. Wanneer je moeder weer eens doordraaide en thuis de spanning te snijden was. Hoe vaak heb je dat zinnetje wel niet gedacht. En ook weer het zwijgen opgelegd. Want die gedachte veroorzaakte donker. En hoe klein je ook was – je wist dat je daar niet moest zijn.

Tip

Maar nu ben je volwassen. Haal maar een paar keer diep adem en voel het verdriet. Geef het de ruimte. En weet dat elke druppel die je huilt weer ruimte geeft rondom je hart!

Het helpt om zo nu en dan aandacht te geven aan die pijn. Aandacht die er toen niet voor je was. En misschien kan je dan ook even vragen aan je partner of die vriendin (wanneer ze wel tijd voor je heeft) om je even vast te houden.

Heb je meer nodig, dan ben je welkom bij mij. Bel of mail mij dan